Βαν ντερ Μέερ, Σιμόν

(Simon Van Der Meer,Χάγη 1925 –). Ολλανδός μηχανικός. Εξαιτίας της γερμανικής κατοχής και της αναστολής λειτουργίας των ολλανδικών πανεπιστημίων κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ξεκίνησε τις πανεπιστημιακές σπουδές του το 1945, σε ηλικία είκοσι ετών, στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Ντελφτ, όπου εξειδικεύτηκε στην τεχνολογία μετρήσεων και προτυποποίησης και από το οποίοαποφοίτησε με το πτυχίο μηχανικού το 1952. Για τέσσερα χρόνια πραγματοποίησε έρευνα για λογαριασμό της Philips στο Αϊντχόβεν, σε συσκευές υψηλής τάσης και σε ηλεκτρονικά για ηλεκτρικά μικροσκόπια. Το 1956 προσχώρησε στο νεοϊδρυθέν ινστιτούτο σωματιδιακής φυσικής (CERN) στη Γενεύη, όπου εργάστηκε έως το τέλος της επαγγελματικής σταδιοδρομίας του, το 1990, συμμετέχοντας σε πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους έργα. Ανάμεσα στις εργασίες του ήταν η ευθύνη λειτουργίας του σύγχροτρου των 400 GeV και η ανάπτυξη μιας στοχαστικής μεθόδου, στην οποία βασίστηκε η λειτουργία του δακτυλίου αντιπρωτονίων χαμηλής ενέργειας (LEAR). Το 1984 τού απονεμήθηκε, μαζί με τον Ελβετό Κάρλος Ρούμπια, το βραβείο Νόμπελ φυσικής για την αποφασιστική συμβολή τους στο μεγάλο έργο στο οποίο συμμετείχαν στο CERN και το οποίο οδήγησε στην ανακάλυψη των μποζονίων W και Ζ, που είναι φορείς ασθενούς αλληλεπίδρασης. Βάσει αυτής της ανακάλυψης, επιβεβαιώθηκε η ηλεκτρασθενής θεωρία, η οποία δέχεται ότι σε πολύ υψηλές ενέργειες οι ασθενείς αλληλεπιδράσεις έχουν την ίδια ένταση με τις ηλεκτρομαγνητικές. Παράδειγμα ασθενούς αλληλεπίδρασης είναι οι πυρηνικές διαδικασίες στο εσωτερικό του ήλιου, οι οποίες ελέγχουν τη θερμοκρασία του.